یوزپلنگانی که با من دویده اند

«یوزپلنگانی که با من دویده‌اند»، تنها مجموعهٔ داستانی که بیژن نجدی در زمان حیات خویش منتشر کرد، دربرگیرندهٔ ده روایت کوتاه است؛ نامی که از وصیت شاعرانهٔ او برگرفته شده. نجدی، پیشگام داستان‌نویسی پست‌مدرن در ایران، با ذوقی ادبی و شاعرانه، مرزهای واقع‌گرایی و فراواقع‌گرایی را درنوردیده است. نشانه‌های واقع‌گرایی در زندگی ملموس شخصیت‌ها، و فراواقع‌گرایی در هم‌ذات‌پنداری با اشیای بی‌جان، به ذهن خواننده رخنه می‌کند. او از قریحهٔ شعری‌اش بهره جسته و متن را با استعاره‌ها و تشبیه‌های فراوان آراسته؛ نثری روان اما معماگونه که واقعیت را به پرواز درمی‌آورد. یوزپلنگ، به گفتهٔ خودش در گفت‌وگو با فرنگیس حبیبی، استعاره‌ای از نسل، آرمان و هستی‌هایی در آستانهٔ انقراض است – باورهایی که مورد هجوم‌اند و شاید دیگر تکرار نشوند. این مجموعه، شاهکاری ماندگار با طعمی شاعرانه، سورئال و پر از نماد، در ردیف آثار صادق هدایت، غلامحسین ساعدی و صادق چوبک می‌نشیند. به دوستداران داستان کوتاه پارسی، خواندنش را گرمانه پیشنهاد می‌کنم. اکنون در وبسایت ایران‌کتاب موجود است؛ با سفارشی ساده، در کوتاه‌ترین زمان به دستتان می‌رسد.

«یوزپلنگ‌ها در دشتِ خاطره می‌دویدند، با من، گویی نسلِ گم‌شده‌ای که هنوز نفس می‌کشد؛ یکی‌شان زمزمه کرد: "ما دویده‌ایم تا تو بمانی، اما باد، ردپای‌مان را خواهد برد." و من، میان خاک و آسمان، تنها ماندم با سایه‌ای که دیگر مال من نبود.»